0
“Our revels now are ended. These our actors,
As I foretold you, were all spirits and
Are melted into air, into thin air:
And, like the baseless fabric of this vision,
The cloud-capital’d towers, the gorgeous palaces,
The solemn temples, the great globe itself,
Yea, all which it inherit, shall dissolve
And, like this insubstantial pageant faded,
Leave not a rack behind. We are such stuff
As dreams are made on, and our little life
Is rounded with asleep.”
1
You taught me language, and my profit on’t“ ความสำราญของเราตอนนี้จบลงแล้ว นักแสดงของเรา
Is I know how to curse. The red plague rid you
For learning me your language! (I.ii.366–368)
ในขณะที่ฉันบอกคุณคุณมีวิญญาณทั้งหมดและ
ละลายในอากาศสู่อากาศบาง:
และก็เหมือนผ้าที่ไม่มีมูลของวิสัยทัศน์นี้
หอคอยที่มีเมฆปกคลุมพระราชวังที่งดงาม
วัดศักดิ์สิทธิ์โลกที่ยิ่งใหญ่
แท้จริงแล้วทั้งหมดที่ได้รับมานั้นจะต้องสลายไป
และเช่นเดียวกับผู้เข้าประกวดที่ไม่สำคัญนี้ก็จางหายไป
อย่าทิ้งชั้นไว้ข้างหลัง พวกเราเป็นอย่างนั้น
ในฐานะที่เป็นความฝันที่เกิดขึ้นและชีวิตของเรา
โค้งมนด้วยการนอน”
This speech, delivered by Caliban to Prospero and Miranda, makes clear in a very concise form the vexed relationship between the colonized and the colonizer that lies at the heart of this play. The son of a witch, perhaps half-man and half-monster, his name a near-anagram of “cannibal,” Caliban is an archetypal “savage” figure in a play that is much concerned with colonization and the controlling of wild environments. Caliban and Prospero have different narratives to explain their current relationship. Caliban sees Prospero as purely oppressive while Prospero claims that he has cared for and educated Caliban, or did until Caliban tried to rape Miranda. Prospero’s narrative is one in which Caliban remains ungrateful for the help and civilization he has received from the Milanese Duke. Language, for Prospero and Miranda, is a means of knowing oneself, and Caliban has in their view shown nothing but scorn for this precious gift. Self-knowledge for Caliban, however, is not empowering. It is only a constant reminder of how he is different ― The Tempest
1he Tempest by William Shakespeare
คุณสอนภาษาและกำไรของฉันไม่ได้
ฉันรู้วิธีสาปแช่ง กาฬโรคแดงกำจัดคุณ
สำหรับการเรียนรู้ภาษาของฉัน! (I.ii.366-368)
คำพูดนี้ส่งมอบโดยคาลิบันไปยังพรอสเพโรและมิแรนดาทำให้ชัดเจนในรูปแบบที่กระชับมากความสัมพันธ์ที่เดือดร้อนระหว่างอาณานิคมและอาณานิคมที่อยู่ในหัวใจของละครเรื่องนี้ ลูกชายของแม่มดบางทีครึ่งคนและครึ่งสัตว์ประหลาดชื่อของเขาใกล้เคียงกับ "cannibal" Caliban เป็นรูปแบบ "อำมหิต" ตามแบบฉบับในการเล่นที่เกี่ยวข้องกับการล่าเมืองขึ้นและการควบคุมสภาพแวดล้อมในป่า คาลิบันและพรอสเพโรมีเรื่องเล่าต่างกันเพื่ออธิบายความสัมพันธ์ในปัจจุบัน คาลิบันเห็นว่าพรอสเพโรกดขี่อย่างหมดจดขณะที่พรอสเพโรอ้างว่าเขาดูแลและให้การศึกษาคาลิบันหรือทำจนกระทั่งคาลิบันพยายามข่มขืนมิแรนดา การเล่าเรื่องของพรอสเพโรเป็นสิ่งที่คาลิบันยังคงเนรคุณต่อความช่วยเหลือและอารยธรรมที่เขาได้รับจาก Milanese Duke ภาษาสำหรับพรอสเพโรและมิแรนด้าเป็นวิธีการรู้จักตนเองและในมุมมองของพวกเขาคาลิบันไม่ได้แสดงอะไรเลยนอกจากดูถูกสำหรับของขวัญล้ำค่านี้ อย่างไรก็ตามความรู้ด้วยตนเองสำหรับคาลิบันไม่ได้เสริมอำนาจ มันเป็นเพียงการเตือนใจอย่างต่อเนื่องว่าเขาแตกต่างอย่างไร
Zim Line พวกเรา 12 คนมาถึงเกสต์เฮาส์ ... รูปที่แขวนอยู่เหนือป้ายชื่อที่พักเป็นภาพหญิงสาวแต่งชุดราตรียาวสีขาวพวกเรา 2 คน มาถึงเกสต์เฮาส์ ... รูปที่ชั่วร้าย!
